طالقان؛ زخمی خاموش در پس عطش پایتخت
در روزهایی که بحران بیآبی، تهران را در تنگنا قرار داده، نگاهها به سد طالقان دوخته شده؛ آخرین ذخیره مطمئن آب برای پایتخت. اما پشت این نگاهها، واقعیتی تلخ نهفته است: طالقان، منبع حیات برای دیگران، اما محروم از توسعه و رفاه برای خود.
سالهاست این منطقه کوهستانی، آب گرانسنگ خود را بیهیچ منتی روانه دشتهای قزوین، البرز و تهران کرده؛ اما در مقابل، سهمی از این چرخه خدمت نبرده است. زیرساختهای حیاتی در طالقان یا فراموش شدهاند یا نیمهکاره رها شدهاند.
پروژه تونل طالقان بیش از دو دهه است که آغاز شده، اما هنوز به پایان نرسیده و به نماد کمکاریهای مزمن بدل شده است. تنها بیمارستان منطقه سالهاست نیمهکاره مانده و نبود اراده و بودجه، آن را به بنایی متروکه و نماد محرومیت تبدیل کرده است. مردم برای سادهترین خدمات درمانی، مجبورند کیلومترها راه تا کرج یا قزوین طی کنند.
در حوزه گردشگری نیز، وضعیت بهتر نیست. طالقان هر هفته میزبان هزاران گردشگر است، اما نه جادهای ایمن دارد، نه خدماتی شایسته. زبالهها میمانند، طبیعت فرسوده میشود و مردم طالقان میمانند و بار مشکلات.
از سوی دیگر، طرح تفصیلی طالقان بیش از یک دهه است که بلاتکلیف مانده؛ جوانان این دیار حتی نمیتوانند در زمین پدری خود خانهای بسازند. پروندههایشان در پیچوخم شهرداری، جهاد کشاورزی و سایر ادارات گم میشود.
این پرسش پابرجاست:
چرا طالقان فقط در زمان بحران به یاد میآید؟
اگر آبش نجاتبخش تهران است، چرا خودش در عطش عدالت و توسعه میسوزد؟
امروز، صدای مردم طالقان نه فریاد است و نه مطالبهای زیادهخواهانه؛ بلکه درخواست سهمی عادلانه از رفاه، خدمات و آیندهای بهتر است.
اگر طالقان نبود، شاید تهران امروز در عطش فرو میرفت. اما اگر طالقان همچنان فراموش بماند، شاید اعتماد مردم به عدالت نیز خشک شود…
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاهتان را بنویسید