چشم دلم بعد از جانبازی باز شد

استان البرز و شهرستان طالقان در میان جانبازان هفتاد درصد خود، جانبازان روشن دلی نیز دارد که یکی از آنها جانباز هفتاد درصد «حامد نورمحمدی» است.

حامد نورمحمدی سال ۱۳۵۱ در #طالقان به دنیا می آید. او در سایه تربیت پدر و مادر قد می کشد و روزی که چشم می‌گشاید طبیعت طالقان را می‌بیند و در زیبایی آنجا در میان در خانواده پرجمعیتش یعنی ۵ تا خواهر و برادر دیگر به بالندگی می رسد. وی بعد از جنگ تحمیلی حین پاکسازی مناطق جنگی از مین های کاشته شده توسط دشمن بعثی دو دست و دو چشم خود را از دست می‌دهد و به درجه جانبازی می‌رسد.

این جانباز روشن دل با بیان اینکه به اقتضای سنش از جاماندگان دوران دفاع مقدس است، بیان می‌کند: زمانی که جنگ شروع شد سنم کم بود و در بسیج فعالیت داشتم. آخرهای جنگ که بزرگتر شده بودم می‌خواستم به جبهه بروم که خانواده‌ام گفتند باید برادرت برگردد بعد تو بروی. خلاصه قسمت من نشد و سال ۶۸ قطعنامه امضا شد و صلح شد.»

حامد نورمحمدی نحوه جانبازی‌اش را اینگونه تعریف می کند: «سال ۶۹ برای خدمت سربازی اعزام شدم، آموزشی در سمنان بودم، آن زمان سربازها یک سال منطقه آرام خدمت می‌کردند و یک سال جنگی، که من یک سال آرام را در ساری بودم بعد از آن سال ۷۰ به کردستان اعزام شدم. محل خدمتم در پایگاه دیوان دره که معروف به پایگاه عملیاتی میرشکاری است بود. سال ۷۱ ما ماموریتی داشتیم برای پایگاهی که برای ارتش بود که مقابل پایگاه دکل مخابرات بود. باید پایگاه را که سقوط کرده بود پاکسازی می‌کردیم. چند بار با یکی از دوستان رفتیم این اتفاق دوم اردیبهشت سال ۷۱ افتاد. ۴ تا مین بود که ما داشتیم خنثی می‌کردیم که یکی از این مین‌ها در حین عملیات خنثی سازی در دستم منفجر شد چون TNT هم بود در اثر انفجار مین، صورتم سوخت و با ضربه شدیدی که وارد شده بود و آتش هم بود، چشم سمت راستم تخلیه شد. از طرفی ما بالای کوه بودیم و برف هم در منطقه کردستان دیر آب می‌شود، ماشین نتوانسته بود به کمکمان بیاید که بعد از چند ساعت هلی‌کوپتر از سنندج آمد.»

✍️مهدی آهنگری